दिवा जळे दिवठणी
रोज काळीजकहाणी
भिंतीआड कळोखाच्या
डोळा ओथंबले पाणी
मिटे पंखात काळोख
घोर जिवाला लागणी
माय, वैराण वा-याने
मन झाले धूळधाणी.
------------------
निघताना वेशीपाशी
डोळे भिजले ग माय
इथे गुंतल्या मायेची
ओटी भरलेली सय
वाटा गेल्या दूरदेशी
तरी मन घोटाळावे
कधी तुडुंब दु:खात
डोळे माहेराला यावे
------------------
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment